മമ്മി : അതെ. അതു കൊണ്ടാ. സ്വപ്നയ്ക്കങ്ങിനെ വരാറില്ലേ?
ഞാൻ : ഇല്ലല്ലോ. അവൾക്കു മമ്മീടെ നിറം കിട്ടിയിട്ടില്ലല്ലോ.
മമ്മി ഒന്ന് മൂളി.
ഞാൻ : മമ്മിയുടെ ഭംഗിയും അവള്‍ക്കില്ലെന്നു ഞാന്‍ പറയാറുണ്ട്.
മമ്മി : പിന്നെ, ഒന്നു പോടാ.
മമ്മി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയില്‍ ഒരു നാണം കലര്‍ന്നിരുന്നു.
ഞാൻ : അതേ മമ്മീ, മമ്മീടെ നിറവും ഭംഗിയും മോനാണു കിട്ടിയിരിക്കുന്നത്.
മമ്മി : ഉവ്വുവ്വ, അളിയനേം സോപ്പിട്ടോട്ടാ.
മമ്മി വീണ്ടും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
ഞാൻ : ദാ, ചുവപ്പു മാഞ്ഞല്ലോ.
എന്നും പറഞ്ഞു ഞാന്‍ മമ്മിയുടെ കവിളില്‍ വീണ്ടും ഒന്നു തൊട്ടു. അവിടെ വീണ്ടും ചുവന്നു.
ഞാൻ : എല്ലായിടത്തും തൊട്ടാല്‍ ഇങ്ങിനെ ചുവക്കുമോ മമ്മീ.
എന്നും ചോദിച്ചു ഞാന്‍ മമ്മിയുടെ അടുത്തേക്കിരുന്നു. മമ്മി എന്നെ കാതരയായി നോക്കി. വിരല്‍ കവിളില്‍ അമര്‍ത്തി പതുക്കെ താഴേയ്ക്കു നീക്കി. ചുവക്കുന്നുണ്ടോ എന്നു പരിശോധിക്കാനെന്ന ഭാവത്തിലായിരുന്നു ഞാന്‍. കഴുത്തിലെത്തിയപ്പോള്‍ മമ്മി കൈ പതുക്കെ എടുത്തു മാറ്റി. മമ്മിയുടെ ഭാവം മാറുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഞാന്‍ അവരുടെ കൈ എടുത്തു പിടിച്ചു. കൈപ്പത്തിയില്‍ വിരലമര്‍ത്തി വരച്ചു. പതുക്കെ മുകളിലേയ്ക്കു കൊണ്ടു പോയി. മിനുത്തു കൊഴുത്ത ആ കൈത്തണ്ടയില്‍ പതിയെ തടവി. ധൈര്യപൂര്‍വം അടുത്ത സ്റ്റെപ്പെടുക്കുക തന്നെ. അങ്ങിനെ വിചാരിച്ചപ്പോഴേയ്ക്കും ഒരു ഫോണ്‍ വന്നു. ലാന്‍ഡ് ഫോണ്‍. ഫോണെടുക്കാന്‍ മമ്മി എണീറ്റു പോയി.
ഫോണില്‍ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന മമ്മിയുടെ അടുത്തേയ്ക്കു ഞാന്‍ ചെന്നു. അവരുടെ തൊട്ടുപുറകില്‍ നിന്നു. മമ്മി ഫോണ്‍ വച്ചു തിരിഞ്ഞപ്പോള്‍ എന്നെ കൂട്ടിമുട്ടി.
ഞാൻ : ആരാ?
മമ്മി : മോനാ…
എന്നു പറഞ്ഞ അവരുടെ മൂക്കിന്‍ തുമ്പില്‍ ഞാന്‍ ഒന്നു തൊട്ടു.
